Wyprawy Krzyżowe XI XIII wiek.

II wyprawa krzyżowa

Bezpośrednią przyczyną II krucjaty (1147-9) był upadek Edessy (1144). Głównym inicjatorem tej krucjaty był Bernard z Clairvaux. Pozyskał królów Francji i Niemiec. Wojska niemieckie pod wodzą Konrada III ruszyły przez Węgry nad Bosfor. Francuzi dowodzeni przez Ludwika VII dotarły do Anatolii we wrześniu 1147 r. Aby dotrzeć do Antiochii armia niemiecka rozdzieliłą się na dwie grupy. Pierwsza wpadłą w przygotowaną zasadzkę przez Turków. Druga grupa pod wodzą brata Konrada - biskupa Ottona z Freising również poddałą się Turkom. W grudniu 1147 r. Konrad zawrócił do Konstantynopola. Armia francuska uległa Turkom pod Laodyceą. Od całkowitego pogromu uratowali Francuzów Templariusze. Król Ludwik VII udał się droga morską do Antiochii. Obaj królowie po naradzie w Akrze zadecydowali aby uderzyć na Damaszek. Jednak skłóceni krzyzowcy nie odnieśli sukcesu, widoczne to było przy bezładnym oblężeniu Damaszku. Na początku 1149 r. królowie odpłyneli do Europy. W 1147 roku znaczna część feudałów niemieckich uzyskała zgodę Bernarda z Clairvauxvna tzw. "zastępcżą krucjatę" przeciw Słowianom Połabskim. Henryk Lew - książę saski, Albrecht Niedzwiedz i margrabia Miśni Konrad Wettin oblegali m.inn. Szczecin, gdzie mieszkańcy wywiesili krzyże. Wyprawa ta stanowiła wstęp do dalszych podbojów.