Wyprawy Krzyżowe XI XIII wiek.

I wyprawa ludowa

Wyprawa ludowa (1096) - masowa wędrówka chłopów (gł. z południowej Francji), kierowana przez Piotra z Amiens, odbywająca się w okresie pierwszej krucjaty.

Pod wpływem przemówienia papieża Urbana II około 20 kwietnia 1096 roku z Kolonii wyruszyła wyprawa krzyżowa biedaków wiedzionych przez Piotra z Amiens. Liczba uczestników tej "ludowej krucjaty" jest szacowana od 18 000 do nawet 180 000 osób. Najprawdopodobniejszą wersją jest liczba 20 000 uczestników. Początkowo ci ubodzy krzyżowcy znaczyli swój szlak pogromami Żydów: w Wormacji, w Moguncji oraz w Kolonii. Ich nadejście wiązało się zawsze z ogromnymi obawami mieszkańców miast z powodu wielkiej do wyżywienia rzeszy uczestników. Biedacy dopuszczali się rozbojów, gwałtów, niczym nie różniąc się od wrogich najeźdźców. W czerwcu dotarli do Belgradu zmuszając cesarskie wojska do ucieczki spod Niszu. 12 lipca wyprawa, która stopniała do około 3/4 początkowej liczebności dotarła do Sofii; pozostała część nieszczęśników zginęła z wycieńczenia i głodu. Na początku sierpnia krzyżowcy dotarli do Konstantynopola, skąd błyskawicznie zostali przetransportowani przez Bosfor do Azji Mniejszej. Cesarz Aleksy I pragnął pozbyć się jak najszybciej tego niepożądanego motłochu, który zaczął już grabić kościoły oraz prywatne domy. We wrześniu niemieccy chłopi z tej krucjaty zostali oblężeni pod Xerigordon, gdzie skapitulowali wobec wojsk saraceńskich. Ci, którzy przeszli na islam, zostali sprzedani w niewolę, natomiast opierający się zostali pozbawieni życia. 21 października pod Civetot doznały pogromu główne siły krucjaty ludowej. Z potyczki uszło z życiem do Konstantynopola około 3000 ludzi. Piotr z Amiens toczył wtedy negocjacje z Aleksym I o dostarczenie pożywienia. Po dotarciu do serca Cesarstwa Bizantyjskiego krucjat rycerskich coraz mniej jest wzmianek o krucjacie ludowej, chłopskiej. Zaczyna się właściwy okres I wyprawy krzyżowej.